✖ Our school

"ขอบคุณสวรรค์ .. อัลมาแล้ว"ฉันพูดอย่างดีใจแม้ในตอนนี้จะยังเหนื่อยเอามากๆ เพราะว่าฉันไม่มีมือมากพอ
ที่จะลากคนสามคนเข้ามาในห้องพร้อมกัน แล้วฉันก็กำลังกังวลเรื่องนี้อยู่พอดีว่าเธอจะตามมาทันไหม
แต่พระเพลิงก็ไปอุ้มมาในที่สุด กล้าใช้ได้เหมือนกันนะที่ไปอุ้มเพื่อนหมีอารมณ์ร้ายคนนี้น่ะ

"ฮะๆ"ฉันหัวเราะในลำคอเสียงเบา พร้อมกับทิ้งตัวเองลงนอนแผ่อยู่บนพื้นห้อง ด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน
จากนั้นก็ยกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นบังควันบ้าง พอนอนลงแบบนี้ก็ดีนะ ปกติควันจะลอยขึ้นที่สูงใช่ไหมล่ะ ..
ฉันรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ัตัวเองหายใจหนักขนาดไหน ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันหนึ่งจะเกิดเหตุการณ์เพลิงไหม้โรงเรียนแบบนี้

"พวกเราไม่มีทางหนีกันแล้วเหรอ.."ฉันพึมพำเสียงค่อยพร้อมเอียงคอมองไปรอบตัวเอง
ในไม่ช้าทางเดินก็คงจะลุกไหม้แถมไฟก็ยังไหม้จากด้านนอกอีก พวกเราที่อยู่ในห้องกันตอนนี้น่ะ
ไม่ต่างจากอยู่ในหม้ออบเลยล่ะ ไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากเป็นแกะย่าง
พอไม่มีหนทางแล้ว ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนมาช่วย แม้จะรู้ว่าโอกาสมันน้อยก็ตามที

ไลจังแหงหน้ามองซินเธียที่ตอนนี้ดูเหมือนเธอกำลังจะเดินมองหาช่องทางหนีออกอยู่ ใจจริงเขาก็อยากจะฃ่วยเธออยู่หรอกนะแต่ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเหนื่อบบวกกับต้องนั่งทำใจกับการจากไปของรักจังสหายรักของตัวเอง

"ซิน...รู้ว่าเครียดมานั่งพักก่อนก็ได้"

ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกหญิงสาวให้มานั่งพัก ในใจเขามีคำมากมาไหลวนเต็มไปหมด เรื่องเหตุการณ์ไฟไหม้นี้มันเป็นมายังไง แต่ก็นั้นแหละเขาหลับนี้หว่าเลยไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรสัก
อย่าง ถึงมันจะมีบ้างแต่มันก็น้อยเต็มที

"นี้ขอโทษนะ ที่เป็นภาระเมื่อกี้อ่ะ" ไลจังพูดอ้อมแอ้มออกมาเบาๆ มือหนายกขึ้นมาเกาหัวนิดๆเมื่อพูดคำว่าขอโทษออกไป พร้อมกับหันหน้าไปมองเพื่อนๆที่เหมือนจะหมดแรงไปกับการวิ่งหนีไฟเมื่อสักครู่ไม่ต่างจากตรฃนในตอนนี้สักเท่าไหร่นัก

"อือ.. ไม่เป็นไรๆ"

ซินเธียพูดพลางโบกมือน้อยๆ ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก
หากไม่มีทางหนีเท่ากับว่าไม่ช้าก็เร็วพวกเธออาจจะโดนย่างสด
นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองแลมบ์ที่กำลังนอนแผ่อยู่กับพื้น มันอาจจะเป็นเรื่องดีหากเธอทำแบบนั้นบ้าง
ร่างบางทิ้งตัวลง นอนแผ่หลากับพื้นแต่มือยังคงปิดจมูกและปากไว้อยู่

"จะมีใครมาช่วยเราไหม?"

ซินเธียพูดอย่างมีความหวัง อย่างน้อยสถานีดับเพลิงน่าจะมา...

"ไม่เป็นไร นายเอาไปเหอะ แต่...ก็ขอบใจ"

ซินเธียพูดพร้อมกับดันมือของไลจังไป เธอยังไม่ต้องการผ้าตอนนี้หรอก
เด็กสาวหันไปมองแลมบ์ที่นอนแผ่หลา ก่อนจะตัดสินใจลุกไปนั่งข้างๆ

"แลมบ์โอเคใช่ไหม? ไม่บาดเจ็บใช่ไหม?"

คำถามระบุบุรุษที่สองอย่างชัดเจน เพียงแต่ใบหน้าของซินเธียแลดูล่องลอย
และนัยน์ตาสีฟ้าไม่ได้มองไปยังแลมบ์ กลับเหม่อลอยคล้ายกับใบหน้า
ถึงจะดูเป็นเช่นนั้น แต่ในหัวของซินเธียมีรูปพิมพ์เขียวของตึก...เธอกำลังหาทางหนี เผื่อไม่มีใครมาช่วยพวกเธออ่ะนะ

ฉันหันมองซินเธียที่ล้มตัวลงนอน จากนั้นฉันจึงเปลี่ยนจากท่านอนแผ่เป็นหันมานอนตะแคงข้างไปทางไลจังกับซินเธีย
ฉันมองสองคนนี้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงแบบเหนื่อยๆ พร้อมกับพูดเสียงเบาออกมา
"ถ้ามีใครสักคนมาช่วยก็ดีสินะ ใครก็ได้ .."ฉันพึมพำเสียงค่อยผ่านแขนเสื้อที่ฉันใช้ปิดหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่ง

พอซินเธียลุกมานั่งข้างๆกับฉัน ฉันก็เปลี่ยนกลับมานอนในท่าเดิมแล้วก็หันหน้ามองใบหน้าของซินเธีย
ที่ตอนนี้เหม่อลอยไปไกลแล้ว พอฉันจะตอบคำถามของอีกฝ่าย ฉันก็ใช้มือสองข้างดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
"ฉันสบายดี..ไม่ได้บาดเจ็บอะไรหรอก ว่าแต่ซินล่ะ เธอดูเหนื่อยๆนะ"ตอบเสร็จฉันก็ถามคำถามกลับไปให้

ระหว่างที่รอคำตอบ ฉันก็เอามือปาดเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้าไปหมด แล้วหันสายตาไปนอกหน้าต่าง
"ร้อนจังนะ .."ฉันว่าฉันน่าจะร้อนกว่าใครๆเลยล่ะ เพราะว่าฉันอาศัยอยู่กับอากาศเย็นมาตั้งแต่เด็กนี่นา แย่จัง ..

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่ร้อนน่ะ"

ซินเธียตอบแลมบ์น้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆนำมือที่ปิดครึ่งใบหน้าออก
แล้วยิ้มนิดๆให้เพื่อนสาว และยกมือขึ้นปิดเหมือนเดิม มือบางอีกข้างยกขึ้นมาปาดเหงื่่อบนใบหน้า
วันนี้ก็อากาศร้อนอยู่แล้ว ถ้าร้อนแดดเธอก็ชอบหรอกนะ แต่นี่มันร้อนไฟน่ะสิ

"อยากลงน้ำจัง"

ซินเธียพูดน้ำเสียงแผ่วเบา ศีรษะของเธอค่อยๆเอนมาซบบนไหล่เล็กๆของแลมบ์
เข่าทั้งสองข้างตั้งชันขึ้นและมือข้างที่ยกปาดเหงื่อก็กอดขาข้างหนึ่งไว้หลวมๆ

"เหรอ .. ดีจัง"ฉันเอ่ยตอบรับเพื่อสาวเสียงค่อย พอซินเธียยิ้มเล็กๆมาให้ฉันก็ยิ้มบางๆตอบเธอ
ฉันนั่งฟังซินเธียพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบานั่น ก่อนจะพยักหน้าสองสามครั้งประมาณว่าเห็นด้วย

"นั่นสินะ .. อยากเล่นน้ำจังเลยเนอะ"ฉันเอ่ยออกมาลอยๆขณะที่แค่นยิ้มไปด้วย
อากาศมันร้อนซะยิ่งกว่าหน้าร้อนเสียอีก ตอนนี้ในหัวฉันเริ่มนึกถึงภาพทะเล แม่น้ำ เต็มไปหมด

พอซินเธียเอนศรีษะลงซบบนไหล่ของฉัน ฉันก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือสงสัยอะไร เพียงหันมองเธอเล็กน้อย
แล้วก็นั่งนิ่งเงียบให้เพื่อนสาวพิง ส่วนฉันก็เอนคอให้ศรีษะของตัวเองพิงอีกฝ่ายบ้างเบาๆ

ถึงฉันจะตอบไปว่าไม่เป็นไร แต่ที่ผ่านๆมาต้องลากเพื่อนคนอื่นถึงสองครั้ง ท่ามกลางเปลวเพลิงมันก็เหนื่อยใช่เล่น
"ห้องข้างๆเราจะถูกเผาไปรึยังนะ"ฉันถามออกมาเรื่อยเปื่อย อย่างไม่รู้จะชวนคุยอะไรดีแล้วในสถานการณ์แบบนี้น่ะ

ไลจังมองการปฏิเสธของแล้วเดินถอยหลังออกห่างจากเธออย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ร่างสูงเบี่ยงตัวหันหลังกลับไปนั่งมุมห้องเงียบๆแล้วทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงอย่างเหนื่อยแรง มือหนายกผ้าที่ฉีกให้ซินขึ้นมาแล้วนำมาซับเหงื่อของตัวเองทันที มือเช็ดไล้ไปมาตั้งแต่ใบหน้ายันต้นคอของตัวเอง ไลจังถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆเมื่อคิดว่า 'ทำไมกูต้องมีชีวิตที่รันทดขึ้นเรื่อยๆว่ะเนี้ย' นึกแล้วร่างสูงก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เซ็งว่ะ เมื่อไหร่จะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นบ้างเนี้ย"

เมื่อไลจังทนไม่ไหวจึงบ่นพึมพำๆออกมาอย่างอารมณ์เสียระคนไปกับความเบื่อหน่ายกับบรรยากาศฉันน่าตรึงเครียดแบบนี้ ร่างสูงพยายามสงบสติอารมณ์ข่มใจตัวเองเอาไว้แล้วนั่งคิดหาอะไรสักอย่างทำเพื่อไม่ให้ตนอารมณ์บูดไปมากกว่านี้ แต่ก็มาบางสิ่งที่จู่ๆเขาก็นึกขึ้นมาได้ทั้งๆที่เป็นเรื่องไม่เป็นเรื่อง 'งั้นดิลโด้ก็ไหม้ไปแล้ว่ะดิ'ชายหนุ่มสะบัดไล่ความคิดอันไร้สาระออกแล้วคิดหาอะไรเล่นต่อดี จนกระทั่ง 'อ่า..กูเล่นอันนี้ดีกว่า' ว่าแล้วไลจังก็ประสานมือเข้าด้วยกันแล้วเริ่มเล่นเงามืออย่างสนุกสนาน

"อ่า..อยากดื่มดีโด้จังเล้ย"

หลังจากที่อาจารย์ เอ้ย! วิทยากรสั่งให้ทุกคนโยนสัมภาระลงไป...
ยังไม่ทันที่ฉันจะเก็บเบาะทั้งหมดใส่กระเป๋าและโยนมันลงไป
วิทยากรคนดีก็ทำการระเบิดโรงเรียน แล้วบอก...ฝึกหนีไฟ ?

"ปกติเขาฝึกหนีไฟกับสถานณการณ์จริงหรอคะ ?"

ถามไปตอนนี้ก็คงไม่รู้คำตอบก่อนจะหลุดจากอาการเหวอก็ถูกเฟร็อุ้มขึ้นไปแล้วพร้อมกับกระเป๋าที่ติดมือมาอย่างช่วยไม่ได้ กระเป๋าที่ข้างในมีแค่เบาะ กระดาษ แล้วก็กล่องดินสอเท่านั้น
ก่อนที่ฉันจะถูกส่งต่อให้เพื่อสาวอีกคนที่ฉุด พร้อมกันกับที่เสียงระเบิดตามมาติดๆ

"ดูท่าเขาจะข้ออ้างที่จะเผาโรงเรียนเราหรือเปล่า ?"

ในขณะที่ทุกคนวิ่งหน้าดำหน้าแดงฉันที่ถูกฉุดก็ต้องสับเท้าอย่างสุดชีวิต ให้ตายสิ...วิ่งแข่วงกับไฟแบบนี้ฉันไม่ชอบนะ! มันเร็วไป! สงสารคนขาสั้นหน่อยสิ ฉันอยากกรีดร้อง ทำไมมันช่างยุติธรรมอย่างนี้นะ !

ก่อนที่เราจะมาหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่งที่ไฟยังไม่มาถึง ฉันก็นั่งพิงผนังทันทีทันใด เหนื่อย...
ก่อนไม่ลืมที่หันไปขอบคุณเพื่อนข้างตัวที่ฉุดฉันมา ก่อนจะหันมาตั้งสติกับสถานณการณ์ตรงหน้า

"ขอบคุณนะคะ แต่เอ...มันต้องมีทางออกสิ ตราบใดที่ตึกยังไม่เริ่มถล่มน่ะนะ"

แรงอะไรบางอย่างฟาดเข้ามาหาแขนของผมด้วยแรงที่ไม่น้อยเท่าไหร่นัก ทำให้คิ้วหนาถูกขมวดเข้าด้วยกันก่อนจะ ค่อยๆวางคนในอ้อมแขนลงไปอย่างเบามือแล้วจึงตามด้วยการวางมือใหญ่ลงไปบนศรีษะที่ให้ความรู้สึกเป็นขนหมีนุ่มๆแล้วขยี้ไปมา
"รุนแรงจังนะครับ"ผมพึมพำพลางยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเดินไปหาทางออก
นัยย์ตาสีเพลิงไม่ได้แสดงความเศร้าออกมาอีกแล้ว ภาพของนักเรียนที่หนีตายยังติดตาเขาอยู่
"ถ้าไม่มีคนมาช่วย.. ผมจะไม่ตายอยู๋ที่นี้หรอกนะครับ เดียวผักสวนครัวผมเหี่ยวหมด"
ประโยคยาวๆที่นานๆจะดังออกมาจากชายหนุ่ม ถูกเอ่ยมาแบบไม่ดังมากเหมือนเขาพูดอยู่กับตัวเอง


ร่างสูงย้ายที่ไปยืนอยู่กับวายก่อนจะถามเธอเบาๆ
"เธอพกถังดับเพลิงมาโรงเรียนไหม"

"ไม่รู้สิ"

ซินเธียหันไปหาแลมบ์เพื่อนสาวก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
เธอคิดว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่ก็มีน้ำเสียงดัดจริตเข้ามาในโสดประสาทของเธอ
เด็กสาวหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นไลจังหนึ่งในควายยักษ์กำลังเล่นเงามือ

"ปัญญาอ่อนชะมัด"

ซิยเธียพูดงึมงำที่พอจะได้ยินแค่แลมบ์กับเธอเท่านั้น แต่นัยน์ตากลมสีฟ้ายังไม่ละจากไลจัง
ก่อนที่นัยน์ตากลมคู่นั้นจะกระพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นไลจังทำอะไรกับเป้ากางเกงของเขา
เธอไม่รู้ว่าเธอเดาถูกไหม เพราะเธอมองจากด้านหลังแต่ไม่ว่ายังไงมันดูอุบาทว์ชอบกล..

"ฮะๆ จ้ะ"ฉันยิ้มเบาบางแล้วพยักหน้าตอบรับในคำตอบของเพื่อนสาว ถ้ารู้ก็แปลกแล้วล่ะ
พอมีเสียงแปลกๆของใครบางคนดังขึ้น ฉันก็ขยับตัวมานั่งตัวตรง ก่อนจะหันมองตามต้นเสียงอย่างสงสัย
ฉันมองเจ้าของเสียงพลางหรี่ตาลงเพื่อมองดีๆว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เมื่อเห็นชัดเจนพอดีตอนที่ซินเธีย
พูดกับฉัน ฉันก็พยักหน้าช้าๆตอบแบบเห็นด้วย

"อื้อ.."ฉันพูดงึมงำในลำคอ ก่อนจะหันสายตาไปทางอื่น แต่พอเห็นซินเธียกระพริบตาปริบๆ ฉันก็สงสัย
ว่าเธอกำลังจะมองอะไรก็เลยหันไปมองตามบ้าง

"อะไรน่ะ"ฉันเอ่ยด้วยเสียงเบาแบบที่พอให้แค่เพื่อนสาวซินเธียได้ยินฉัน
ก่อนฉันจะขยับตัวเข้าไปใกล้ซินแล้วเกาะแขนของเธอเอาไว้ พลางมองดูสิ่งเดียวกันกับซินเธียทางด้านหลัง

ชายหนุ่มตวัดสายตาหันไปมองเพื่อนสาวทั้ง 2 คนซึ่งดูเหมือนว่ากำลังมองว่าตนกำลังทำอะไรอยู่กับเป้ากางเกงของตัวเขาเอง ไลจังกระตุกยิ้มเล็กน้อยพอเป็นพิธีแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนสาวทั้ง 2 คน

"พูดงั้นแต่อยากเห็นล่ะสิ ฮี่ๆ" ร่างสูงพูดแล้วค่อยๆปลดซิบรั้งรูดมันลงช้าๆก่อนจะค่อยๆส่งมือหนาแหวกผ้าเข้าไปแล้วควักมันออกมา
มือหน้าค่อยๆล้วงมันออกมา ผ้าที่เขานั้นเคยได้ฉีกให้แก่ซินเธียที่ม้วนเป็นแท่งๆแลดูยับๆยู่ยี่ๆออกมา เมื่อหยิบมาโชว์ให้เพื่อนๆดูก็ยิ้มหยีตาแล้วค่อยๆบรรจงลูบๆคลำมัน

"เป็นไงดุ้นกู ใครอยากชักว่ามาได้เรียงแถวเข้ามาเลยพวก" ไลจังพูดแล้วหัวเราะเบาๆพร้อมกับโยนดุ้นมหัศจรรย์นั้นใส่หน้าวายผู้ที่อยากให้เขาชักว่าวซะเหลือเกิน

ผมพยักหน้ากับคำตอบของเพื่อนสาว ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเมื่อเห็นไลจังทำอะไร
ขยุกขยิกอยู่แถวๆเป้ากางเกงพร้อมกับควักอะไรซักอย่างออกมา เด็กชายเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะพึมพำอะไรซักอย่างเบาๆอย่างจับใจความไม่ได้
"..วายดูแลสามีหน่อย"ผมบ่นงึมงำพลางส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงไม่เบานักและจึงนำ
ร่างสูงๆของตัวเองออกมายืนอยู่แถวๆหน้าต่าง
'วิทยากรตัวสูงคนนั้น.. หายไปไหนนะ'ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพเปลวเพลิงต่างๆ แม้จะอยากเปิดหน้าต่างและลองหาทางไปก็ยังไม่อยากจะทำในตอนนี้ ในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงเขาเสียด้วยถ้าทำอะรบุ่มบามไปคนที่ตาย อาจจะไม่ใช่แค่เขา
"ยังมีห้องเหลืออีกห้อง"เมื่อความคิดโง่ๆพุดขึ้นมาจากสมอง ขายาวๆก็จัดการก้าวไปที่ประตูทันทีก่อนะจะหันไปหาวาย
พร้อมพูดบางอย่าง
"จะไปเที่ยว...ฝากผักด้วย"เมื่อพูดจบจึงเปิดประตูแล้ววิ่งไปยังอีกห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลกันทันที
ทันทีที่เปิดประตูอีกห้องได้
เสียงซึ่งไปไม่เบานักก็ถูกตะโกนก้องไปทั่วห้องที่บางส่วนก็ถูกไฟลุกไปแล้วนิดหน่อย
"มีใครเหลืออยู่ไหมวะ !!"

ซินเธียไม่สนใจคำพูดที่ดูเป็นเรื่องตลกแต่มันไม่ตลกในขณะที่ไฟไหม้ของไลจัง
เธอเลิกคิ้วมองเศษผ้า มันทำให้รู้สึกอี๋ชะมัด... เธอหันไปมองพระเพลิงที่ลุกขึ้น
ก่อนที่เขาพูดว่าจะไปดูอีกห้องหนึ่ง ห้องที่เขาไปดูเหมือนจะเป็นห้องที่อยู่ก่อนหน้าเรา
และสภาพล่าสุดที่เธอเห็นมันไม่ไหม้ ทว่าตอนนี้ล่ะ!? มันจะไหม้ไหม?และเขาไปคนเดียวเป็นอะไรหรือเปล่า

"ฉันว่าน่าจะออกไปดูเขาสักหน่อย"

ซินเธียพูดพึมพำพอให้เพื่อนสาวของเธอหรือแลมบ์ได้ยินเพียงคนเดียว
ก่อนจะลุกพรวดพราด เดินไปยังประตูห้องพร้อมๆกับตัดสินใจเปิดและปิดมันอย่างรวดเร็ว พอๆกับการยกมือขึ้นปิดจมูกและปาก

"พระเพลิงยังอยู่ดีหรือเปล่า!?"

"เศษผ้า .."
ฉันเอ่ยพึมพำเบาๆกับตัวเอง แล้วหรี่ตามองเศษผ้าที่ไลจังหยิบขึ้นมา นั่นเป็นมุกตลกเหรอ ? แต่ฉันไม่ขำแฮะ
ฉันคิด แล้วหันไปมองพระเพลิงที่จู่ๆก็ขอตัวออกไปนอกห้องตอนนี้เนี่ยนะ ด้านนอกไม่ใช่จะไฟไหม้ไปแล้วเหรอ ?
ฉันเพียงแค่คิดอย่างสงสัยเท่านั้น แต่พอซินบอกจะขอไปตามฉันก็หันมองอย่างตกใจ

"อ..อ้าว ซิน!"
ฉันก็ถึงกับลุกตามอย่างตกใจที่อยู่ดีๆเพื่อนสาวก็จะออกไปเล่นกับไฟเป็นคนที่สอง แล้วเดินตามเธอไป
แต่ฉันก็หยุดขาของตัวเองเอาไว้ ในวินาทีที่ซินเธียเปิดและปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันมองบานประตูที่ปิดเอาไว้อย่างกังวล
ในขณะที่ตอนนี้ความคิดในหัวของฉันกำลังตบตีกันวุ่นวาย ว่าฉันจะไปช่วยดีไหม ถ้าไปฉันจะไปถ่วงพวกเขาหรือเปล่า
ฉันหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันก็ได้คำตอบ ฉันหันกลับไปในห้อง

"ทุกคน..อย่าตามมานะ"
ฉันสั่งเอาไว้สั้นๆเพราะกลัวว่าถ้าไปด้วยกันหลายคนจะอันตรายเอา
แล้วฉันก็เปิดประตูนิดหน่อยพอให้ร่างเล็กของตัวเองออกไปได้จากนั้นจึงรีบปิดทันที

"รอด้วยสิ!"
ฉันวิ่งมายืนข้างๆซินเธียแล้วเอาแขนเสื้อตัวเองขึ้นปิดหน้ากันควันแล้วช่วยเธอเรียกหาเพื่อนชาย

"พ..พระเพลิง!"

หลังจากพยายามมองหาใครซักคนที่ยังพอจะหลงเหลืออยู่ภายในห้องบ้างแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลย ยังไม่ทันจะไดทำอะไรต่อเสียงตะโกนของ.. ดูเหมือนจะเป็นซินเธีย แลมบ์ และยัยวายโกนมาจากหน้าห้องทำให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปตะโกนตอบเธออย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป

"ยังอยู่ครับ !! "
ผมตะโกนพลางรีบวิ่งฝ่าควันไฟและไอร้อนที่กำลังโหมอย่างรุนแรงไปหาพวกเธอ
"พวกเธอมาทำอะไร.. ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง ?"
ผมถามอย่างเป็นห่วงทั้งๆที่ตัวเองก็ทำอะไรโง่ๆไปเหมือนกัน

"ผมออกมาดูอะไรนิดหน่อย เผื่อจะมี...ทางหนีและคนเหลืออยู่"
เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า เราทำให้คนอื่นเดือนร้อนอีกแล้ว

"อ้ะ ! นั้นไง !"
ฉันพูดขึ้นอย่างดีใจพอเห็นร่างของบุคคลที่ตามหา จนเผลอลืมเอาแขนเสื้อปิดหน้าตัวเองทำให้หายใจเอาควันเข้าไป
ฉันไอนิดหน่อยก่อนจะเอาแขนเสื้อปิดหน้าตัวเองเหมือนเดิม จากนั้นก็ยกมืออีกข้างชี้ไปทางพระเพลิงที่วิ่งออกมาจากควันไฟ

"ไม่เป็นอะไรสินะ"
ฉันเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มนิดๆภายใต้ผ้าที่ปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้ ดีนะที่เขายังปลอดภัยอยู่ ไม่ถูกไฟคลอกไปน่ะ
แต่พออีกฝ่ายกล่าวทักทายกันด้วยคำถาม ฉันก็เลยถามกลับคืนไปให้บ้าง

"นายเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ? เดินออกมาทำอะไรคนเดียว ให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงน่ะ"
ระหว่างพูดฉันก็ตีหน้าดุใส่เขาไปด้วยพลางยกนิ้วขึ้นชี้บนอากาศ ก็แหม ที่ทุกคนออกมาด้วยนี่ก็อยากจะช่วย
ฉันเองก็เหมือนกันแหละ แต่กลับไม่อยากให้มาซะได้นี่นา

"เรื่องพวกฉันน่ะช่างเถอะ ว่าแต่เจอบ้างไหมล่ะทางหนีหรือคนน่ะ?"
ฉันรีบปัดประเด็นที่ไร้สาระทิ้งแล้วพูดเข้าถึงประเด็นที่ตอนนี้พวกเราสี่คนต้องลงทุนเดินออกมานอกห้อง
ท่ามกลางไฟและควันพวกนี้เพื่อตามหาสิ่งที่ต้องการเนี่ย