✖ Our school

"อา นั่นสิเนอะ"
ฉันหันมองวายที่เสนอความคิดเห็น ตามด้วยพยักหน้าพร้อมคำตอบ ฉันก็มัวแต่ถามอยู่นี่ที่รอบข้างเราตอนนี้มีแต่ควัน
อากาศก็ร้อนอย่างกับเตาอบ รีบๆเดินไปห้องอีกห้องหนึ่งน่าจะดีกว่ายืนอยู่ตรงนี้

ไม่ทันพูดอะไรวายก็ลากซินเธียกับพระเพลิงไปด้วยแล้วส่งสายตามาให้ฉัน แวบหนึ่งที่ฉันเอียงคออย่างสงสัย
แต่ทันทีทันใดฉันก็เข้าใจในความหมายของสายตานั้น แล้วรีบวิ่งยังประตูห้องอีกห้องหนึ่ง

ข้างในจะเป็นยังไงกันนะ ถึงพระเพลิงจะเข้าไปแล้วก็เถอะ แต่คงดีกว่ายืนอยู่ตรงนี้ ..
ไม่รอช้า ฉันรีบเปิดประตูออกพอให้ทุกคนเข้าได้ จากนั้นมองสำรวจไปข้างในแล้วกวักมือเรียกทุกคน

"ไปข้างในกันเถอะ"

ร่างสูงยิ้มหัวเราะชอบใจเมื่อคิดว่าตนน่าจะทำอะไรที่ทำให้บรรยากาศโดยรวมดูตรึงเครียดเกินไป ว่าแต่มุกนั้นมันแป้กหรอ..? นี้เขาอุส่าคิดตั้งนานเชียวนะ ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆอย่างไล่ความคิด เอาน่าๆดีกว่าปล่อยให้บรรยากาศมันเคร่งๆอย่างนี้ก็แล้วกัน ยอมเสียตัวแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกมั้ง?

ผมมองอย่าวตกจเมื่อเห็นเพลิงจู่ๆก็เดินสาวเท้าออกจากห้องเสียดื้อๆ อะไรของมันว่ะ ร่างสูงตั้งท่าจะเดินตามพระเพลิงไปแต่ก็ชะงักหยุดเมื่อเห็นพวกวาย ซิน และแลป์ตามไปแล้วอย่างหมดห่วง
อ่า...พวกนั้นคนไม่ยอมให้ไอ้เพลิงเป็นอะไรหรอก ร่างสูงนึกแล้วไล่สายตายมองเพื่อนๆที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้องๆนี้กับเขาในปัจจุบัน

'เฮ้...นี่มันนานเกินไปแล้วนะพวกมันไปทำอะไรกันว่ะเนี้ย'

เมื่อเห็นระยะเวลาเริ่มจะนานความเป็นห่วงของไลจังที่มีต่อเพื่อนก็เริ่มบังเกิด สายตาคมตวัดมองรอบๆห้องอย่างใช้ความคิดก่อนจะลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆที่อยู่ภายในห้องกับตนแล้วพูดขึ้นให้พอได้ยินทันที

"ไปดูพวกมันกันเหอะ ชักเริ่มนานแล้ว"

ไลพยักหน้าให้ไมน์เล็กน้อยก่อนจะเดินไปลากเฟร็ดและอัลออกไปภายนอก ร่างสูงของไลจังหันกลับมามองไมน์แล้วเอ่ยปากหยอกล้อเธอตามประสาเพื่อนที่อยากจะสนิท

"ตามมาไวๆน๊อ"

ร่างสูงพูดขึ้นแล้วออกแรงเดินลากอัลและเฟร็ดออกไปยังอีกห้องนึงทันที

ฉันนั่งพักในห้องนี้มานานพอสมควร และเพื่อนๆที่ลุกขึ้นทยอยกันไปห้องข้างๆ
อ่า...มันจะมีอะไรไหมนะ ? แล้วมันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ไฟถึงจะลามมาทั่วตึกจนถึงห้องที่เราอยู่กับห้องข้างๆนั่นด้วย ? แล้วเราจะหนีได้หรือเราจะเป็นยังไงต่อไปดีละ ?
เหนือสิ่งอื่นได้ ฉันว่าวิทยากรนั่นมันต้องป็นผู้ก่อการร้ายแน่ๆ
เอาเถอะ...

ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ไลจังก็ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยชวนฉันกับพวกที่เหลืออยู่ในห้องให้ออกตามไปดู
ใช่นี่มันนานไปแล้ว แต่...เฮ้! อย่ามาท้าทายฉันนะ ต่อให้ฉันวิ่งเรากว่านี้ฉันก็ตามพวกนายไม่ทันหรอก ไอ้พวกขายาว!

"ขี้โกงนี่นา!"

ฉันได้แต่ตะโกนแล้วรีบสาวเท้าเล็กๆตามไปเท่าที่จะตามได้ ไปยังอีกห้องทันที ฮึ่ย!

ไลจังไม่สนใจกับคำที่ไมน์ตะโกนไล่มาสักเท่าไหร่ เนื่องจากความเข้าใจที่อยู่ในส่วนลึก อ่า..ไมน์คงไม่ได้น้อยใจเรื่องที่เราไม่แบ่งส่วนสูงหรอกมั้ง?

เมื่อร่างสูงเปิดประตูออกออกมาควันและความร้อนจากอากาศก็ถ่ายเทมาสู่ผิวหนังร่างสูงทันที ไลจังปลดเนคไทของตนออกมาแล้วปิดจมูกเพื่อไม่ให้ตนสำลักควันไฟ ก่อนจะเหลือบหันไปมองเพื่อนที่เขาจูงอีกสองคน หวังว่าพวกมันคงหาอะไรมาปิดแบบกูนะ

ร่างสูงมองซ้ายมองขวาเพื่อคาดเดาว่าพวกมันตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกัน? ชายหนุ่มใช้เวลาในการมองหาอยู่นานพอสมควรเนื่องจากมีอุปสรรคในการมองอย่างมากมาย

'สัส มองไม่ค่อยจะเห็นลเยเว้ย เชี่ยไรนักหนาว่ะไอ้ควันไฟเนี้ย'

ชายหนุ่มละมือที่เอาเนคไทอุดจมูกออกมาโบกสะบัดเพื่อไล่ควันที่อยู่ข้างหน้าอย่างทุลักทุเล ซึ่งนั้นมันก็เป็นผลให้ไลจังสำลักควันไฟจนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหลออกมา แต่ด้วยความบังเอิญทำให้เขามองเห็นห้องถัดไปที่ดูเหมือนจะยังไม่โดนไหม้ในทางตรงไปข้างหน้า 'คงจะอยู่ในนั้นสินะ' ไลจังยิ้มออกมาอย่างมีความหวังแล้วสาวเท้าไปทางนั้นทันที

"ตามมาเร็วๆล่ะไมน์ ระวังตัวด้วย"

เขาตะโกนออกมาพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปภายในห้องอีกห้องแล้วรีบมองรอบๆห้องแทบจะทันที เมื่อพบเพื่อนที่ออกมาจากห้องก่อนหน้าเขาก็ถึงกับยิ้มออกมา พร้อมกับโกยอากาศที่บริสุทธิ์กว่าข้างนอกเข้าไปให้เต็มปอด

ฉันเอามือปิดจมูกระหว่างเดิน
ให้ตายสิ สำลักควันนี่มันไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด ฉันว่าหลังจากที่ติดในนี้นานไป เราควรคิดหาทางออกเพื่อเอาตัวรอดได้แล้วก่อนที่ไฟมันจะลุกลามไปมากกว่านี้และเผาเราทั้งเป็น!

ฉันไม่อยากตายแบบศพไม่สวยหรอกนะ

เสียงไลจังดังมาข้างหน้า อ่า...ห้องนั้นสินะ
ฉันรีบวิ่งตามไป ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นทันทีเเล้วเอ่ย

"พวกขายาวนี่น่าเอาเลื่อยมาเลื่อยจังนะคะ มันคงจะสนุกน่าดู"
"อ๊ะ อีกอย่าง...จะออกไปยังไงดีละคะ ?"

"บ้าไปแล้วหรือไง!? มากันหมด อยากตายยกกลุ่มหรอ?"

ซินเธียพูดลอดไรฟันออกมาเสียงเบาขณะที่ยังยืนอยู่ข้างๆแลมบ์ต้า
นัยน์ตาสีฟ้าใสปรายตามองไลจังที่เดินตามเข้ามาพร้อมๆกับลากคนอื่นมาด้วย
เธอถอนหายใจเสียงดังทั้งๆที่รู้ว่าถอนไปคงไม่ช่วยให้เรื่องดีขึ้น

"ใครจะอยู่ก็อยู่ แต่ฉันไปละ"

ซิยเธยพูดกระซิบข้างหูของแลมบ์ ก่อนจะสูดอากาศเต็มปอดแล้วผลักประตูออกไป
เพื่อกลับไปยังห้องเดิมที่มีโอกาสไหม้น้อยกว่าเพราะอยู่ไกลไฟกว่า

"น..นั่นสิ ! ฉันก็บอกไปแล้วนี่นาว่าอย่าตามมาน่ะ"
ฉันช่วยเสริมคำพูดของซินเธีย ทำไมทุกคนถึงได้ออกมากันหมดเลยนะ นี่กะจะมาตามพระเพลิงแค่นั้น
แต่ทำไมถึงได้ลากกันมาซะหมดทุกคนเลยละเนี่ย

"โถ่ ถ้าจะตามมาดูก็ไม่น่ามากันหมดนี่นา"
ฉันหันไปพูดกับพวกที่ตามมาด้วยน้ำเสียงคล้ายๆกับที่พูดกับพระเพลิง
พลางเท้าเอวขึ้นเล็กน้อยและพองแก้มแบบโกรธๆ แต่สุดท้ายฉันก็คลายใบหน้าลงแล้วถอนหายใจยาวเหยียด

ฉันหันมองตามใบหน้าของซินเธียที่มากระซิบข้างหูฉัน ฉันพยักหน้ารับแล้วหันหน้าไปหาเพื่อนคนอื่น
"เอาล่ะ ยังไงก็เจอตัวพระเพลิงแล้วนี่นะ"
ฉันพูดยิ้มๆ แล้วฉันก็ยกมือขึ้นโบกกลางอากาศเพื่อบอกว่าฉันขอตัว
ฉันแค่จะมาตามพระเพลิง แต่เล่นออกมาหมดแบบนี้งั้นฉันกลับไปห้องเดิมกับซินเธียดีกว่า
จากนั้นฉันก็เดินไปยืนข้างๆซินเธียแล้วกลับไปห้องเดิม

"ห๊ะ...ห๊า.."

ชายหนุ่มมอง 2 สาวที่ตอนนี้เดินสาวเท้าออกไปยังห้องเดิมที่ทั้ง 2 นั้นได้จากมา เขายักไหล่อย่างไม่สนใจอะไรก่อนจะหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 ที่เขานั้นดันลากติดไม้ติดมือมาด้วย
ร่างสูงมองเพื่อนทั้งคู่ด้วยสายตาอันเศร้าหมองและเจือโทษตัวเองที่เขาเกือบจะพาเพื่อนมาตายทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร ไลเดินนำหน้าก่อนจะค่อยๆอุ้มไมน์ไปนั่งบนบ่าข้างนึง แล้วแล้วเดินกลับไปพาเฟร็ดและอัลเดินออกไปนอกห้องเพื่อกลับไปยังห้องๆเดิมที่เพิ่งเดินจากมาเมื่อสักครู่

"ขอโทษว่ะ" ไลจังพูดแล้วยิ้มแหยๆแล้วเดินก้มหน้าพาเพื่อนๆกลับไปยังสถานที่ที่คิิดว่าน่าจะปลอดภัยพร้อมกับมองวายและเพลิงที่ยังอยู่ในห้อง 'เดี๋ยวกูจะกลับมา' ก่อนจะรีบพาเพื่อนที่เขากำลังลากอยู่ไปยังห้องทันที

ไลจังเร่งฝีเท้าเดินกลับไปทันที เขม่าควันไฟเข้าตาร่างสูงจนจำมูกนำตาไหลเป็นทางแต่เขาก็ไม่ได้อะไรกับมันมา มือหนาผลักประตูเขาไปก่อนจะนำเพื่อนๆเข้าไปและไม่ลืมที่เอาไมน์ลงมายืนบนพื้นตามปกติ

"แลมป์เดี๋ยวมานะ" เข้าพูดแล้วยิ้มให้เธอก่อนจะออกจากห้องเรียนไปอีกรอบ

ฉันเดินเข้ามายังห้องเดิมที่เป็นห้องสุดท้ายของทางเดิน ดีนะที่ห้องยังไม่เป็นอะไรไป แม้ว่าอากาศยังคงร้อนอยู่ก็ตาม
คิดแล้วก็บิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยที่เกาะกุม นี่พวกเราทุกคนอยู่ในอาคารนี่มานานขนาดไหนแล้วนะ ไม่รู้สินะ ..

"ดีนะ .. ที่ทุกคนไม่เป็นอะไรไป"
ฉันพูดเบาๆกับซินเธียแล้วถอนหายใจนิดหน่อย ก่อนจะกลับมาคิดอย่าฉันโกรธมากไปหน่อยรึเปล่านะ

ระหว่างคิดฉันก็หันไปมองไลจังที่ช่วยลากเพื่อนทุกคนกลับมาห้องเดิมจนครบหมด จนถึงไมน์คนสุดท้าย
แต่ทำไมถึงไม่ปิดประตูล่ะ .. ฉันหันมองหน้าไลจัง พอเขายิ้มมาแล้วพูดกับฉัน ดวงตาฉันเบิกกว้างอย่างตกใจ

"อ้ะ ! เดี๋ยวก่อนสิ"
ฉันรีบหมุนตัวแล้ววิ่งตามไลจังไป แต่ว่าก่อนไป ฉันหันไปมองตาของซินเธียแวบหนึ่งแล้วจึงหันหน้ากลับมา

"นี่ ไปทำอะไรคนเดียวมันอันตรายนะ"
ฉันพูดด้วยแบบห่วงๆ ระหว่างที่พูดฉันก็รั้งฝีเท้าเอาไว้ให้เดินอยู่้ข้างหลังของเขา
อีกแล้วเหรอ ตอนแรกก็พระเพลิง ตอนนี้ก็ไลจัง ทำไมพวกเขาถึงได้ชอบไปทำอะไรคนเดียวอยู่เรื่อยเลยนะ

"ฉันก็ว่างั้น"

ซินเธียพูดขณะเดินเอื่อยๆเข้ามาในห้องในขณะกำลังปิดประตูอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันควันพิษ
ไลจังก็วิ่งออกไป พร้อมกับพูดอ้างแลมบ์เอาไว้ เธอหันไปมองไลจังด้วยความเร็วพอๆกับการคิด

"เฮ้! อีกแล้วนะ ทุกทีเลย"

ซินเธียบ่น เธอเริ่มชักสีหน้าก่อนจะหันไปสบตากับแลมบ์ที่วิ่งตามไป
เธอพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด พร้อมๆกับวิ่งไปดึงคอเสื้อของแลมบ์

"พอแล้วน่า!"

เธอตวาดใส่แลมบ์ความจริงเสียงมันก็คงดังพอสมควรแต่เสียงของการลุกไหม้ของไฟกลบไว้
จึงทำให้ได้ยินแค่เธอกับแลมบ์เท่านั้น สีหน้าของซินเธียหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด แน่ล่ะเธอเริ่มเบื่อการเป็นฮีโร่
เธอหมุนตัวกลับ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเพื่อการไปถึงห้องให้เร็วที่สุด..เหมือนๆพวกเธอจะลืมปิดประตูน่ะสิ

เมื่อถึงห้องที่เปิดประตูค้างไว้ เธอก็รีบเข้าไปและปิดมันทันที ...ดีนะควันยังลอยมาไม่ถึงห้องนี้

เมื่อร่างสูงเดินออกมาข้่งนอกก็พบกับความร้อนดังเช่นเคย เขาสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆสายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างหวาดๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขากลัวอะไรในภายภาคหน้า กลัวเพื่อนเป็นอะไรไป..งั้นหรอ??

ร่างสูงเดินต่อไปเรื่อยๆมือหนายกมาปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อนอย่างเหนื่อยอ่อนจนกระทั่งเดินไปถึงประตูอีกห้องหนึ่ง
ไลจังรีบสาวเท้าเข้าไปทันทีแล้วมุ่งตรงไปยังเพื่อนทั้งสองที่อยู่ถายในห้อง เขายิ้มให้แก่ทั้งคู่แล้วอุ้มวายขึ้นขี่หลังแล้วเดินลากเพลิงออกไปยังนอกห้อง

'หนักสัส แดกเชี่ยไรมาว่ะ' ไลจังสบถในใจแล้วเหลือบไปมองวายที่ตอนที่ขึ้นขี่อยู่บนหลังของเขา แน่นอนถ้ามีครั้งต่อไปกูจะหลีกเลี่ยงอุ้มมันแน่ๆ

ร่างสูงเดินอุ้มและลากคนทั้งคู่มาเรื่อยๆจนมาถึง ณ ประตูห้องที่พวกแลมป์อยู่ภายในนั้นมืออันสั่นเทาของเขาค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสลูกบิดแล้วเปิดเข้าไป ขาทั้งคู่ค่อยๆก้าวเข้าไปก่อนจะวางตัววายอันแสนหนักอึ้งลง แล้วทิ้งตัวนอนแผ่กับพื้นทันที

'อุ้มวายทำไมลูกสึกเหมือนได้อุ้มหมูเลยว่ะ โอ้ยยยย'

ฉันชะงักฝีเท้าของตัวเองทันทีที่ซินเธียเดินเข้ามาดึงคอเสื้อของฉันเอาไว้
ซึ่งแรงก็มากพอที่จะทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่

แวบหนึ่งที่ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาในวินาทีที่ซินเธียตวาดใส่ฉันอย่างโกรธๆ แล้วฉันก็หลับตาลงก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
เพื่อหลบสายตาของซินเธีย ฉันกัดฟันอย่างใช้ความคิด ว่าสิ่งที่ฉันทำน่ะมันถูกแล้วรึเปล่า

"อื้อ .. เข้าใจแล้วล่ะ"
ฉันพึมพำเสียงเบากับตัวเองพอดีกับตอนที่ซินเธียปล่อยฉันแล้วเดินกลับไป ฉันก็เดินคอตกกลับไปบ้าง
พอเข้ามาถึงห้องฉันก็นั่งลงกับพื้นแล้วกอดเข่าของตัวเอง เมื่อไลจังเดินกลับเข้ามาพร้อมเพื่อนสองคนที่เหลือ
ฉันก็เงยหน้าขึ้นหันมองไปทางซินเธียแล้วยิ้มบางๆ

"โทษทีนะ"

"ไม่เป็นไร"

ซินเธียตอบพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก เธอยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าไปไว้ด้านหลัง
ตอนเธอสัมผัสผมของตัวเอง เธอรู้สึกว่าหน้าเธอต้องแดงและเหงื่ออกเยอะแน่ๆ ขนาดผมยังชื้น
เธอค่อยๆทรุดตัวลง ก่อนจะกวาดมองรอบห้อง เธอรู้สึกดีที่เพื่อนทุกคนมากันครบแล้ง

"อากาศร้อนจริงๆ ดับเพลิงของเมืองหูหนวกหรือมีความรู้สึกช้า"

ซินเธียพูดพึมพำ ตอนนี้มันร้อนมากจริงๆ เธอไม่เข้าใจว่าโรงเรียนไม่มีสปริงเกอร์หรือรถดับเพลิงมาช้า
แต่ที่แน่ๆถ้าช้ากว่านี้อาคารคงจะพังลงแล้วพวกเธอคงไม่เหลือซากมานั่งพูดคุยแน่ๆ

ฉันถูกพามายังห้องเดิม
ก่อนจะเกิดเหตุการณ์วิ่งไปวิ่งมาอีกหน ?
วิ่งมากๆเกรงว่าจะหมดสติเอาเพราะเหนื่อยเสียก่อนแหงมๆ
เสียงวายบ่นมาแว่วๆ ฉันเลยอดที่จะเอ่ยทับต่อไปเสียมิได้

"นอกจากนั้นแล้วการให้ความช่วยเหลือของเมืองยังจะไร้ประสิทธิภาพด้วยนะคะ เหนือสิ่งอื่นได้...เกิดไฟไหม้ขนาดนี้ผู้อำนวยการเขาควรจะจัดารอะไรบ้างสิคะ
เอ...หรือว่าโดนไฟเผาเหมือนเด็กๆบางคนซะแล้วนะ...?"

อันนี้ก็น่าคิดนะ

ฉันเดินไปยืนข้างๆคนที่เรียกฉัน ดวงตาสีแดงจับจ้องไปทาง'อะไรบางอย่าง'ที่วายพบ

"ผงแห้ง เธอคิดเหมือนฉันรึเปล่า ?"

ฉันหันไปสบตาวายก่อนที่จะเผยรอยยิ้มครั้งแรกออกมา

"คิดเหมือนกันสิ..... ผงแห้งเยอะซะด้วย แหงละ.. ไม่มีถังดับเพลิงใกล้ๆเลยนี่นา"

ผงเคมีแห้ง... ส่วนใหญ่จะใช้ในการดับเพลิงขั้นต้น อย่างนี้ก็ดีสุดๆ..

"จัดมาดับไฟกันเลย!!!"

ระหว่างที่เผลอหลับระหว่างนับเงินค่าเทอมที่ขูดรีดมาอย่างสนุกสนาน
หญิงสาวรู้สึกถึงความร้อนระอุที่กำลังจะแผดเผาหนังศรีษะของหล่อน
จนต้องสะดุ้งขึ้นมาเพื่อโซ้ยเย็นตาโฟที่ไม่ห่างมือนัก สองเท้าจ้ำอ้าวทันทีเมื่อเห็นเปลวไฟเบื้องหน้า
หากแต่ในมือยังคงดูดดื่มเย็นตาโฟอย่างมิคลายปาก พลางกรีดร้องเยี่ยงบ้านถูกคลื่นสึนามิซัด

"แอร๊ย อะไร๊ ไฟไหม้ เดอะ ไฟร์เยอร์"
ร่างเล็กเบรคเอี๊ยดเมื่อเห็นซากศพของเหล่านักเรียน ทำให้หล่อนนึกถึงสิ่งที่สำคัญที่ขึ้นมาได้
"ค่าเทอม!!"
สร้อยฟ้าดีดตัวตีลังกาสิบหกตลบตามด้วยกังฟูแพนด้าอีกสองสามก้าว มือเล็กกระชากกองเงินสองมือคว้าผ้าม่านคลุมศรีษะสองเท้าพาหล่อนออกนอกเขตไฟเพลิงหรือก็คือนอกสถาบัน หญิงสาวปาดเหงื่ออย่างเหนื่อยอ่อนและสลบไปอย่างสวยงามทันที